وقتی مردم چشمانم را با آب غسل خیس نمایید تا همه بدانند در داغ فراق یار گریان بودم،دهانم را با پنبه ای آغشته به کافور ببندید تا همه بدانند نتوانستم دردم را به کسی بگوییم ،چشمانم را باز بگذارید تا همه بدانند چشم انتظار بودم،دستانم را باز بگذارید تا همه بدانند بی ریا بودم،مرا در پارچه ای سفید بپیچانید تا همه بدانند آرزو به دل ماندم،روی تابوتم پارچه ای سیاه بکشید تا همه بدانند سیاه بخت بودم،روی مزارم گلدسته ای از گل سرخ بگذارید تا همه بدانند به یاد تنها عشق خود تنها گل سرخ زندگی ام زیستم و دیوانه ی اویم و او را می پرستم و هنوز :

                                                              قلب خاموشم به یاد اوست.

یه تنها:نسرین

من که می دونم یه روزی میمیرم از نداشتنت                               گر چه دیگه عادت شده تو رو از خدا خواستنت

من که می دونم آخرش دق می کنم تو بی کسی                        ولی اینو هم می دونم به داد من نمیرسی

من که می دونم دل تو یه قلب ساده نمی خواد                            حتی واسه یه لحظه هم با دل من راه نمی اد

من که می دونم من مثل زمینم و تو آسمون                                هیچ وقت بهت نمیرسم اخه زیاده فاصلمون

من که می دونم عزیزم سرتو خیلی شلوغه                                حتی اگه بهم بگی دوستم داری یه دروغه

                                من که می دونم همیشه کسی هست از عشق واست بگه

                                          منو این دل دیوونه واسه چی بخوای دیگه؟

                                   من که می دونم پیش من نمی آی اما هنوز منتظرم

                                          هنوز واسه نگاه تو حیرونم و در به درم

من که می دونم هیچ وقت عشق تو از یاد نمیره                            خوب می دونم یه روز دلم از دوریت آخر میمیره!!

     تقدیم به بی وفاترین دوستم(محمد)

کرامه

تا کی من و شکایت تا کی غم و تــــباهی            مارا بکشـــت جانـــــان با جرم بــی گناهی

ماییم و شیون و آه،هر لحظه گاه و بیگاه           ماییم سالک عشق در این کویر بیراه

ما خواهش و نیازیم،گم گشته در نمازیم           بیچاره ایم اما بر خلق چاره ســـــــازیم

ما در کمین عشقیم دور است عشق از ما          بنگر امین عشقیم ، دل داده و مصــــــفا

ما ماهی غریبیم در این یم می آلـــــود           گه غصه دار هستیم گه در رضا و خشنود

با ما سخن مگویید جز از وفا و احســـــــان          از جــــان ما مخواهید جز اقتدای جانـــــان

در خویش گم شده ایم تا بینشان بمیریم      پیدا شویم روزی، روزی که جان بگیریم

برای تو

چرا به من می گویند ،دوستش نداشته باشم

 مگر دوست داشتن جرم است ؟

 من نمی فهمم که چرا دوست داشتنش مرا به گناه خواهد

 کشاند من گناه نمیکنم من گناه را دوست ندارم

 ولی او را چرا...

 من او را فرا موش نمیکنم ولی گناهش راچرا ...

 من دوستش دارم و اور ا فراموش نمیکنم

 ولی گاهی گریز باید کرد و گاهی نمی شود گریخت

 وآن لحظه که نمیتوانی از آن بگریزی

همان لحظه ای است که من از آن می ترسم ولی آن را تجربه کردم تجربه ای که خدایم ببخشاید و عشق واسطه

شود تا بخشیده شوم

*** آمین***

جدایی

دوباره باز اغاز بی پایان گریه های من شروع می شود

 و دوباره باید رویای شکفتن با تو را از یاد ببرم

 دوباره باید ارام و بی صدا در ظلمت شب

 از غم هجرانت گریه کنم تا تمام ستارگان و کهکشانها

 صداقت کلامم را با گریه هایم باور کنند

 به راستی که چه کسی آواز جدایی را سر داد

 و من را از تو جدا کرد

 لعنت بر تو ای روزگار بی وفا که ناقوس جدایی را

 تو به صدا در اوردی و اهنگ جدایی را نواختی

حالا چگونه این دل من با این فریاد دلخراش جدایی کنار برود احساس می کنم که از جدایی نفرت دارم

 ولی عزیزم تو را هرگز فراموش نمی کنم

اگر چه جدایی بین ما می افتد

اینم نظر مرجان خانم

البته نظرهای زیادی از طرف دوستان به ما میرسه ولی دوستانی که در نظراتشون شعر بکار میره سعی میکنیم اینجا بزاریم.

در این دنیا که نامردان عصا از کور می دزدند
                                                      من از خوش باوری محبت آرزو کردم
سلام دوستای گلم
آره دیگه این روزا هرکی به فکر خودشه دنیای وا نفسا که میگن همینه دیگه
خوشحال میشم بهم سر بزنید .
بای بای

ای شب

هان ای شب شوم وحشت انگیز
تا چند زنی به جانم آتش ؟
یا چشم مرا ز جای برکن
 یا پرده ز روی خود فروکش
یا بازگذار تا بمیرم
 کز دیدن روزگار سیرم
 دیری ست که در زمانه ی دون
 از دیده همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت
 تا باقی عمر چون سپارم
 نه بخت بد مراست سامان
 و ای شب ،‌نه توراست هیچ پایان
 چندین چه کنی مرا ستیزه
 بس نیست مرا غم زمانه ؟
 دل می بری و قرار از من
 هر لحظه به یک ره و فسانه
 بس بس که شدی تو فتنه ای سخت
 سرمایه ی درد و دشمن بخت
 این قصه که می کنی تو با من
 زین خوبتر ایچ قصه ایچ نیست
خوبست ولیک باید از درد
نالان شد و زار زار بگریست
 بشکست دلم ز بی قراری
 کوتاه کن این فسانه ،‌باری
آنجا که ز شاخ گل فروریخت
 آنجا که بکوفت باد بر در
 و آنجا که بریخت آب مواج
 تابید بر او مه منور
 ای تیره شب دراز دانی
 کانجا چه نهفته بد نهانی ؟
بودست دلی ز درد خونین
 بودست رخی ز غم مکدر
 بودست بسی سر پر امید
 یاری که گرفته یار در بر
 کو آنهمه بانگ و ناله ی زار
 کو ناله ی عاشقان غمخوار ؟
در سایه ی آن درخت ها چیست
 کز دیده ی عالمی نهان است ؟
 عجز بشر است این فجایع
یا آنکه حقیقت جهان است ؟
 در سیر تو طاقتم بفرسود
 زین منظره چیست عاقبت سود ؟
 تو چیستی ای شب غم انگیز
 در جست و جوی چه کاری آخر ؟
بس وقت گذشت و تو همانطور
 استاده به شکل خوف آور
 تاریخچه ی گذشتگانی
 یا رازگشای مردگانی؟
تو آینه دار روزگاری
یا در ره عشق پرده داری ؟
 یا شدمن جان من شدستی ؟
 ای شب بنه این شگفتکاری
 بگذار مرا به حالت خویش
 با جان فسرده و دل ریش
بگذار فرو بگیرد دم خواب
 کز هر طرفی همی وزد باد
 وقتی ست خوش و زمانه خاموش
مرغ سحری کشید فریاد
 شد محو یکان یکان ستاره
 تا چند کنم به تو نظاره ؟
بگذار بخواب اندر آیم
 کز شومی گردش زمانه
 یکدم کمتر به یاد آرم
 و آزاد شوم ز هر فسانه
 بگذار که چشم ها ببندد
 کمتر به من این جهان بخندد

من اگر اشک به دادم نرسد می شکنم                         اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم

بر لب کلبه ی محصور وجود                                       من اگر در این خلوت خاموش سکوت

اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم                                اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم 

اگر از هجر تو آهی نکشم                                       تک و تنها به خدا می شکنم،می شکنم  

                                             دوستت دارم.مت

خاطره خسته

بیضی، خاطره‌ی خسته‌ی دایره‌ای بود که داخل یک مستطیل گیر افتاد.روزی که مستطیل پاک شد، بیضی هیچوقت گرد نشد.از آن روز به بعد، کمین می‌نشست، مربع شکار می‌کرد و آنقدر اسیرش می‌کرد تا لوزی شود.بعد آزادش می‌گذاشت و می‌گفت: سخت نگیر! تقارن بیش از حد هم خوب نیست.

شاید من هم همون بیضی باشم که این قدر خسته و رنجور شده که حالا دایره بودن آرزوش شده تا بتونه پا در راه سفر بگذاره اما ...................،  نمی دونم!

راستش با اتفاقات عجیب و غریبی که این چند وقته دور و برم افتاده، دیگه نمی دونم چی درسته و چی غلط. !

دیگه نمی دونم صداقت چیه و دروغ کدومه. دیگه نمی دونم به چه کسی می شه اطمینان کرد !

نمی دونم چرا آدمها، این قدر فراموشکار شدند! دیگه حتی فراموش کردند که انسانند و باید انسانی زندگی کنند.....

تنهای من

 

 گفته بودی که چرا محو تماشای منی ؟

 وآنچنان مات که یک دم مژه بر هم نزنی؟ .   

 مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود

 ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی  

          

 

             

     تنهای من     

                 

   سیه چشمی به کار دل استاد

                به من درس محبت یاد میداد

                               مرا از یاد برد، آخر ولی من

                                           به جز او عالمی را بردم از یاد

دل من دیر زمان است که می پندارد

                              دوستی،نیز گلی است،مثل نیلوفرو ناز

ساقه طرد و ظریفی دارد

                  بی گمان سنگدل است آن که روا میدارد

جان این ساقه ی نازک را،دانسته بیازارد

**********************************************************

به گریه گفتمش : از بوسه ای دریغ مدار

با خنده گفت که: این باده را به خواب بنوش

می شود عاشق بود می شود صادق بود مثل یک فصل بهار مثل یک عابر ناب می شود به نگاه دل خوش بود می شود در گذر فاصله ها یه کمی منصف بود آری می شود عاشق بود

فرستنده : رضاکمالی

شب برای چیدن ستاره های قلبت خواهم آمد .بیدار باش من با سبدی پر از بوسه می آیم و آن را قبل از چیدن روی گونه هایت میکارم تا بدانی ای خوبم دوستت دارم

فرستنده: رضا کمالی

هوس

می خواهم و می خواستمت،تا نفسم بود     

می سوختم از حسرت عشق تو،بسم بود

 عشق تو،بسم بود،که این شعله بیدار      روشنگر شبهای بلند قفسم بود      

 ان بخت گریزنده دمی امد و بگذش           غم بود،که پیوسته نفس بود          

دست من و اغوش تو،هیهات،که یک عمر

تنها نفسی با تو نشستن ،هوسم بود

بالله،که بجز عشق تو،گر هیچ کسم بود    سیمای مسیهایی اندوه تو،ای عشق

   در غربت این دنیا فریاد رسم بود          لب بسته وپر سوخته و،از کوی تو رفتم

رفتم،به خدا اگر هوسم بود،بسم بود

از وقتی رفتی هیچ کسی همدرد و همرازم نشد هیچ کسی حتی یه دفعه همغصه ی سازم نشد رفتی ولی بدون هنوز عاشقتم تا پای جون دل بهاریم عاشقه چه تو بهار چه تو خزون

راهی به سوی خوشبختی وجود ندارد؛ خوشبختی خود راه است. راهی که از درون شما آغاز می شود و به کمک توانایی و قابلیت شما در جهان برون تجلی می یابد.

*************************************************

 آری من آن ستاره ام، که فراموش گشته ام و بی طلوع گرم تو در زندگانیم خاموش گشته ام

*************************************************

اگر یه روز تو کوچه پس کوچه های قلبم گم شدی از کسی آدرس نپرس چون جز خودت کسی اونجا نیست

فرستنده: رضاکمالی

تحمل تنهایی از گدایی دوست داشتن آسان تر است.

 تحمل اندوه از گدایی همه ی شادی ها آسان تر است
----------------------------------------------
هنگامی که محبت به شما اشاره می کند،
به دنبالش بروید،
اگر چه دارای راههای دشوار و پر فراز و نشیب بوده باشد
------------------------------------
دنبال نگاه‌ها نرو، چون میتونن گولت بزنن، دنبال
دارایی نرو چون کم‌کم افول می‌کنه دنبال کسی برو که
باعث بشه لبخند بزنی چون فقط با یک لبخند میشه یه روز
تیره را روشن کرد. کسی را پیدا کن که تو را شاد کنه.
--------------------------------
دقایقی توی زندگی هستن که دلت برای کسی اونقدر تنگ
میشه که میخوای اونو را از رویات بیرون بکشی و توی
دنیای واقعی بغلش کنی.
----------------------------------------
رویایی رو ببین که میخوای. جایی برو که دوست داری.
چیزی باش که میخوای باشی. چون فقط یک جون داری و یک
شانس برای اینکه هر چی دوست داری انجام بدی.
--------------------------------------
ای همزبان بی صداترین فریادهایم
حتی وقتی سکوت تنها حرفی است که برای گفتن دارم

 

با صدای دلنشینت دلم آروم می گیره

سینا عزیز من، مینا با تو جون می گیره

عزیزم واسطه ی بودن و نبودنم تویی

توی این سیاهیا طلوع روشنم تویی

تو که با من بمونی دنیا همش مال منه

انتظارمن از عشق حتی یه بوسیدنه

من می خوام فدات بشم فدای مهربونیات

فدای احساساتت فدای اون قشنگیات

من می خوام اون دستای لطیفتو تا آخر عمر داشته باشم

دوس دارم تا وقتی وجود داری عاشق و دیونت باشم

درجوانی غصه خوردم هیچ کس یادم نکرد

درقفس ماندم ولی صیادآزادم نکرد

آتش عشقت چنان از زندگی سیرم کرد

آرزوی مرگ کردم؛مرگ هم یادم نکرد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

پیش از این مردم دنیا دلشان درد نداشت

هیچ کس غصه این را که چه میکرد نداشت

چشمه صادقی از لطف زمین میجوشید
خودمانیم...........زمین این همه نامرد نداشت

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

زرد است که لبریز حقایق شده است

تلخ است که با درد موافق شده است

شاعر نشدی وگرنه می فهمیدی

پاییز بهاری است که عاشق شده است

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

پر پروازی ندارم پرو بالم رو شکستن

دل بیداری ندارم دلم رو از غصه شکسته

حالا محتاجم و خسته دلم رو رفته شکسته

اون رفیقم که نمک خورد نمکدون روشکسته

چوب لای چرخم میزاره میگه معرفت اینه

من رو میندازه تو چاه میگه راهت همینه

لوتی گری عالمی داشت

اما حیف چه زود گذشت حالا دستمون کجا بنده

دیگه نیست مرام و معرفت

سخته واست باور کنی که نمیتونم با تو باشم

میدونی که نمیتونم تا جون دارم با تو باشم

کلافه ام از دست تو نمیدونی چی میکشم

بسه دیگه سر کاریم

بهتره که تنها باشم

فقط دلت با من که نیست

تا حالا بازیچت بودم

حیف روزهایی که من پا به پا دنبالت بودم

بسه دیگه خامت شدم واسه رفیقی مثل تو

میدونی که میخواستمت ولی نخواستی من رو تو

دیوونه چشات بودم عاشق اون نگات بودم

ولی فریب بود اون نگات کاشکی زود میفهمیدم

دوزدکی عاشقم بودی دورغکی با من بودی

نمیخورم فریبت رو

برو برو برو برو

روی هر سینه سری تکیه کنه وقت وداع

سر من وقت وداع تکیه به دیوار میکنه

رویه هر لبی لبی باشه موقع عنچه شدن

لب من خوشی رو باز از رو خودش پاک میکنه

ای که حرفهایت مرهم دلم

ای که نگاهت مرهم اشکهای من

هدیه ای دارم برایت اگرباشم  لایق هدیه دادن به تو

آن هم این پریشان نامهءمن به توست

آرزوی من در این دنیای تنهایی من    چراغ دل من را تو روشن نگاه داشتی

شاید تمام دستنوشته های من از عشقی ناکام بودند

اما این نه از عشقی نا فرجام است نه گله و نه شکایت

این یک هدیه است از طرف برادری که جز غم و غصه چیز دیگری برایت نداشت

شاید این پریشان نامه نه قافیه ای داشته باشد نه مراعات نظیری نه سجعی

و نه چیز دیگری

اما خواهری من   همه اینها از تو برای توست

برای تو گل همیشه بهارم

خوب می دونم که دوست داری،

خوب می دونم که دوست داری،عشقت پنهون بمونه

قلب منم خوب بلده، قصه ی پنهون بخونه

یادت می یاد چه بی هوا تو قلب من قدم زدی

یادت باشه که قلبت به هیچ کی غیر من ندی

دلم می خواد یه بار دیگه بهم بگی دوسم داری

قول بدی تا ابد باشی،هیچ جوری تنهام نذاری

چی میشد گر دل اشفته ی من به شهر چشمای تو عادت نمیکرد
پرستوی نگاهت ناگهان از دل اشفته من هجرت نمیکرد
چه میشد اولین روزه جدایی برایم تا قیامت شب نمیشد
وجود پاک و سرشار از امیدم گرفتار سکوت شب نمیشد
چه میشد میتوانستم برایت غزل های بگویم عاشقانه
و یا در اخریم مصرع شعرم بگیرم از وجودت یک نشانه
چه میشد زیر باران نگاهت , گل نیلوفری را دیده بودم
و یا از باغ همسایه شبانه گل مریم برایت چیده بودم
چی میشد زیر سقف نیلی شب کنارم عاشقانه مینشستی
نمیگفتی
مسافر هستی
امشب تو بغض خسته ام را میشکستی 

تقدیم به تمام کسایکه یه روزی دلشون شکست و هرگز زخم دلشان مرحمی نداشت

سکوت و نگاه را

 با هم یکی میکنم

 فریادی میشود بی صدا

 می شنوی؟ !

فریاد بی صدا را

فریادی که با تمام سکوتش

 فقط یک چیز می گوید :

 دوستت دارم

دوستم داشته باش

با تشکر از رضا کمالی

کاش قلبم دردِ پنهانی نداشت ...

چهره ام هرگز پریشانی نداشت ...

کاش برگهای آخر تقویم عشق ...

حرفی از یک روز پنهانی نداشت ...

کاش میشد راهِ سختِ عشق را ...

بی خطر پیمود و قربانی نداشت

با تشکر از رضا کمالی

گاه انسان باید در سختی باشد

گاه انسان باید در سختی باشد تا به دیگری دست یاری دهد
گاه انسان باید با بخت بد روبه رو شود تا هدفش را بهتر بشناسد
گاه به طوفان نیاز است تا او قدر آرامش بداند
گاه باید به او آسیب رسد تا با احساس تر شود
گاه باید در شک و تردید باشد تا به دیگری اطمینان کند
گاه باید در گوشه ای تنها بماند تا واقعیت وجود خود را بشناسد
گاه باید از شیفتگی رها شود تا به آگاهی برسد
گاه باید کاملا بی احساس باشد تا بتواند همه چیز را حس کند
گاه باید در اوج شور و احساس بود تا به قلب او راه یافت و او به روی عشق در بگشاید
چه بسیار از اینها را پشت سر گذاشته ام
ومی دانم نه تنها آماده عاشق تو شدن هستم بلکه عاشق تو هستم